Atraso na entrega de premios

Olá a todos e a todas:

Pido, antes de nada, desculpas pola desinformación á que os teño suxeitos/as.

Comentar que tanto os agasallos dos gañadores como o CD coas obras que se lle entregará a cada persoa que participou, serán enviados a partir do mes de Setembro debido os problemas que sufriu Ponteareas coa folga do servicio de Correos, as vacacións dos colexios e as vacacións próximas dos profesionais que fan posible que o CD saia a luz.

Se tendes algunha dúbida, enviádeme un correo electrónico a: andrea.ponteareas@dinamiza.sociedadedainformacion.eu

Un saúdo. Desculpade as molestias e sobretodo pola espera dos agasallos.

Resultado do Concurso

Poesía Infantil

• 1º Premio: A soedade
• 2º Premio: Un poema
• 3º Premio: Lugar Paradisíaco

Poesía Adultos

• 1º Premio: O Tempo das Aciñeiras
• 2º Premio: Unha nova vida
• 3º Premio: Atopeime coa túa palabra

Poesía Maiores

• 1º Premio: Mergullada

Relato Infantil

• 1º Premio: A vida
• 2º Premio: O libro amigo
• 3º Premio: A bruxa ¿boa ou mala?

Relato Adulto:

• 1º Premio: Depende
• 2º Premio: A historia do Augador
• 3º Premio: Pedro da Capela

Relato Maiores:

• 1º Premio: Sentimento da miña alma

Noraboa os/as gañadores/as do concurso de relato curto e poesía "Exprésome na rede". Agradecer unha vez máis a todos e a todas, tanto participantes como membros do xurado, a súa colaboración nesta iniciativa, porque sen a vosa participación e colaboración, o proxecto non sería posible.

Os agasallos e os cds serán enviados tan axiña como a folga do servizo de Correos que sofre Ponteareas dende hai tempo remate. Pido paciencia a todos e a todas.

Unha vez máis, moitas grazas.

A mañanciña

!Bos días mañanciña doce, que me terás preparado pra hoxe!
Estou na miña cama ,quentiña,agostiño, saco a man e deixo co sol
mea quente.
Escoito os paxariños ,que fora festexan o novo dia, contentiños,
e moi alegres.
!Que alegría dan a mañá!
Pola fiestra chégame o arrecendo de madre selva , cerro os ollos
Disfruto do momentiño eu soia ,quero seu recordo ata noitiña
Miro o lonxe ,vexo os prados,as leiras,as miñas montañas,o regato
Que pasa pola eira, coa auga fresquiña, regando a eira.
Calo, escoito, o cuco ,a bubela e o paporrubio fan unha festa.
Cando me queira estar soa deixarme nesta terra,nela buscarei
Miña calma meu ben miña forza.

Cantarina

A Coruña

A Coruña, A Coruña
terra de dozura
onde todos son felices
sen lugar a dúbida.

Os nenos medran ata o ceo
os maiores traballan para vivir
os inmigrantes buscan na Coruña
a alegría de vivir.

Na Coruña, na Coruña
pódese facer de todo
só tes que desexalo moito
e pechar os ollos.

A Coruña, A Coruña
terra onde eu nacín
carballiño que me criaches
meu amor está en ti.

A Coruña, A Coruña
eu dedícoche esta poesía
para que sigas vivindo
con esa alma tan pura.

Noela

Un monstruo chamado Paspán

Había unha vez, nun país de moi lonxe, un monstruo chamado Paspán que tiña un grave problema. O seu problema era que non tiña dentes, e todo aquilo que máis lle gustaba non o podía comer. Só podía comer papillas de búfalos e cousas así.
Un día decidiu sair a pasear, e como non facía máis que ver cousas moi ricas e deliciosas, tivo unha idea. Como se achegaba o Nadal, decidiu escribirlle unha carta a Papá Noel. Cando chegou á casa acendeu unha pequena vela, colleu un folio e unha pluma, abreu un bote de tinta e púxose a escribir. Na carta pedía un puñadiño de dentes. Ó rematar duchouse, comeu unha aburrida papilla e foi para a cama. Paspán soñou que Papá Noel lle traía os seus dentes nunha bolsa xigante. Papá Noel deixáballe a bolsa debaixo da súa cama. Cando o monstruo espertou non recordaba exactamente o que soñara, e buscou por todos os recunchos da casa menos debaixo da súa cama. Paspán xa estaba desesperado cando chegou a súa nai da rúa cunha bolsa na man dicindo que a atopara debaixo dun coche tapada cun pano amarelo. Paspán, todo contento, abreu a bolsa e viu algo blanco no seu interior. Cando viu que eran os dentes que el tanto desexaba, volveulle mandar unha carta a Papá Noel dicíndolle que estaba moi contento e dándolle as grazas. Pero o problema de Paspán non rematara aquí, porque ¿como ía por Paspán os dentes na súa boca?
O monstruo foi buscar a un cocodrilo amigo que se chamaba Lambón, e que en vez de porlle os dentes queríao comer enteiriño, sen asar nin nada. Paspán marchou correndo.
Foi entón a buscar a ra Risitas, que cando lle puxo o primeiro dente deulle un ataque de risa tan grande, que como non podía parar tivo que deixar de axudarlle porque coa risa non se daba concentrado.
O pobre Paspán xa non tiña ningunha esperanza de poder por os dentes que lle regalara Papá Noel. Decidiu gardalos nunha caixa ata que atopara un bo amigo que lle axudara.
Mentres seguiría comendo papillas, esperando con pacencia a poder por os seus novos dentes. Estaba seguro que pronto chegaría ese día, so tiña que esperar.

Relato nº5

A bruxa ¿boa ou mala?

Contase que hai moitos anos viviu unha bruxa na Serra do Courel. Chamábase Emperatríz e os seus veciños non a aceptaban porque pensaban que era mala, nunca falaban con ela, sempre a desprezaban, cando ía ó supermercado cobrábanlle demais, so polo feito de que pensaban que era mala. Pero ela non era unha bruxa mala, senón unha bruxa boa. Tan boa era que tódalas noites de Noiteboa deixaba un regalo en cada porta das casas da vila, e nas que había rapaces deixaba un xoguete. A mañá seguinte os nenos e a xente maior sempre pensaban que era Papa Noel.
Un ano Gabriela e Afonso, dous irmáns de 10 e 11 anos, que vivían na vila quedaron a mirar pola fiestra para ver a Papa Noel, pero non o viron a el , senón á bruxa repartindo os agasallos polas portas das casas.
Unha tarde cando a bruxa se dirixía o súa casa despois de ir ó supermercado, dous veciños da vila de mediana idade seguírona. Ela abriu unha porta que dirixía abaixo da terra, entre a maleza. Cando os dous homes volveron ó pobo contaron o que viran e entre todos quitaron a conclusión de que era mala. Os catro nenos non o crían e o seguinte día vixiárona cando foi ó supermercado e despois seguírona. Cando a bruxa abriu a porta cunha chave os nenos correron para que non se pechase pero foi en van. Gabriela sacou unha pinza do pelo e forzou a porta e os catro nenos entraron. Ó entrar acendeuse unha luz e viron todo moi colorido e con moitas flores e os catro pensaron que non podía ser como dicían os maiores. Un pouco máis adiante Alberte premeu un botón e abriuse unha porta,… era o cuarto da bruxa. Quedaron mirando e aparecéuselles a bruxa por detrás e díxolles
Bruxa - ¿ Qué facedes?
Gabriela- Pois é que os nosos maiores dixeron que vostede era mala, e nos non o creemos porque vímosche poñer os regalos nas portas das casas polo Nadal.
Bruxa- ¿ E que facedes aquí?
Alberte- Viñemos investigar se es boa ou mala.
Vanesa- ¿Es boa ou mala?
Bruxa- Son o que vos pensades.
Alfonso- Entón es boa.
Bruxa- Claro que son boa, ¿estades cansos? vinde beber.

Ó acabaren de beber ensinoulles a casa, por petición dos nenos, e deulles de xantar. Máis tarde levounos por uns pasadizos e foron saír a un inmenso xardín, alí a bruxa tiña un can, chamado Trosky, e unha gata chamada Misifú. Os nenos xogaron cos dous animais, miraron no libro de maxia. Logo a bruxa coa súa maxia regaloulles un ramo de rosas de cristal e un balón de coiro. Os nenos volveron ás 7 de tarde e os pais berráronlle porque estaban moi preocupados por eles. Os nenos contaron o que pasara e que lles deran aqueles regalos, e os pais viraron tolos e emprenderon camiño cara a casa da bruxa. Cando chegaron alí os nenos petaron naquela porta do chan, a porta abriuse soa e os pais dos rapaces asustáronse e botáronse un pouco cara atrás. Os cativos, sen medo, entraron e os pais seguíronos, acendeuse unha luz e os pais, ó ver aquel sitio tan colorido e con tantas flores, pareceulles raro. Porque as bruxas malas non terían aquelo como ela, tan colorido e con tantas flores.
Despois de falar coa bruxa e ensinarlles o seu libro de maxia, decatáronse de que a maxia que facía a bruxa era boa, logo de contarllo aos veciños todos quedaron aliviados, e en sinal de desculpa fixéronlle unha gran festa na praza do pobo e nunca máis tiveron conflictos. Dende aquel día deixáronlle de chamar bruxa e comezaron a chamarlle MEIGA e FADA.

Relato nº4

Dedicatoria

Esta poesía dedícolla á miña cadela para seguir recordándoa.

Cando aínda non morreras
ti eras todo para mín
eras a que me dabas cariño
a que me dabas amor
e cando me sentía soa nunca me abandonaches.
Aconpañaschesme toda a miña vida sen importarche quen fose
por iso che dedico isto
porque aínda que esteas alá enriba
sempre estarás no meu corazón
cadeliña do meu amor.

Cando a miña cadeliña morreu
sentía que se me rompía o corazón
sentía que o mundo no que vivía era un mundo triste
sentía que o mundo no que vivía era un mundo sen alegría.

Poema nº2

Unha viaxe espacial

Un día estabamos en Coñecemento do Medio e chegou un home que nos quería invitar a facer unha viaxe polo espazo. A min dábame un pouco de medo ir ao espazo con descoñecidos. A mayoría decidiu que sí, así que alá fomos. Iamos montar no foguete cando Soraya preguntou:

_ ¿É obligatorio montar?
O home contestou de broma…
_ ¡Nooon, se queres podes ir voando…!

Todos nos rimos moito e ao cabo dun pedazo o foguete espacial despegou. Tardamos moito tempo en chegar. Cando andabamos polo espazo vimos a Lúa, o Sol, e incluso pequenas estrelas que flotaban e brillaban polo espazo. Contemplamos a Marte, a Plutón, a Xúpiter, a Urano… O home díxonos que se alguén quería levar un recordo desta viaxe, podía sacar fotos dende as fiestras da nave espacial. El quitoulle unha foto a cada planeta e regalounos unha copia a cada un de nós. Todos mirábamos abraiados as estrelas polas ventás do foguete.

Cando chegamos a Pino de Val fomos para a nosa clase. Fixemos unha redacción entre todos sobre a nosa viaxe espacial. Foi a redación máis bonita do Universo.

Relato nº3

Un ladrón moi torpe

Chámome Inés. Vivo en Guachimachín, unha pequena aldea. Son de cabelos louros, coma o sol. Meu pai traballa en Pontecabra. Estrañoo moito.
Os meus veciños, Pablo e Marité, foron de vacacións.
Pero onte sucedeu algo moi estraño: Oín ruiditos que facían:
- ¡Pin, plan, pon, plantampón!
Saín á rúa e vin laguen entrando polo portal de Pablo e Marité. Era alto, dun metro oitenta, estaba ben gordo.
Pensei que sería o carteiro e deixeino en paz. Volvín para a miña casa a tomar o zume de amorodo.
Logo escoitei outro ruido molesto, como se romperan un cristal, e vin a porta dos veciños aberta. Entrei de puntiñas, sen facer nada de barullo.
Encontrei o mesmo señor que vira antes. Estaba rebuscando nun caixón vello e morriñento. Pregunteille:
- ¿Quen es? ¡Que buscas nese caixón? ¿Es amigo dos donos da casa?
Non dixo nada, pero colleu tal susto que pegou un salto e caeulle un cazo na cabeza e quedou atascado. Ao final sacou o casco da cabeza e ameazoume cun sacacorchos. Eu quiteillo da man e tireino pola ventá, e no sitio de sacacorchos púxenlle unha barra de pan.
Enfadouse moitísimo e entrou nun cuarto onde había un cofre brillante, limpo e grande.
Pensei un pouco e discurrín que sería un ladrón. Rapidamente chamei á policía. O ladrón deuse conta e empezou a correr, pero caeu polas escaleiras. Pronto chegou a policía e arrestouno.
Por eso miña nai di que son a súa pequena “axente”.
Cando vexa a Pablo e a Maite contareille o sucedido.

Relato nº2

A miña familia

Meu irmá chámase Rubén
e sabe ler moi ben.
Xoga co seu balón
e tamén co camión.

A miña nai chámase Ana
e ten unha caravana.
Nela imos de excursión
a feira de Padrón.

Meu avó Pepe
toca o clarinete
e nas festas da aldea
unha canción estrea.

Meu pai chámase Chucho
e vai mercar un cucho.
A min tamén me chaman Chucho
e vou mercar un cuco.

Poema nº1

O can perdido

Érase unha vez un can que se perdeu. El quería volver á súa casa, pero non sabía o camiño. Choraba e choraba pero ninguén o axudaba.
Entón, apareceu un paxariño que era moi listo. Díxolle que el lle amosaría o camiño de volta á súa casa. O can púxose moi contento e empezou a saltar.
O paxariño mandoulle que o seguira. Foi detrás del ata que chegou á súa casa. O can deulle as grazas ó seu novo amigo.

Relato nº1

Vida

No berce deitado, vendo a súa vida comezar;
todo de cor rosa, nin lle fai faia respirar,
o camiño da súa vida comézanllo a ensinar.

Ao pequeno e doce neno
regálanlle a liberdade,
paso a paso, lentamente,
o neno comeza a camiñar.

Asustado e sen pensar
o neno comeza o seu sendeiro;
con paso firme: non cae.
Un día tropeza, unha pequena caída,
xa o alma comeza a resentir.

O neno crece; é home,
as caídas repítense máis continuamente.
Cando se recupera resoa na súa cabeza:
mañá, mañá, mañá...

O home evoluciona, chegou o ancián,
e o día comezou e mañá xamais chegou.
Agora a súa alma repite:
hoxe si, mañá non.

Amencer

O secuestro dun bebé cagón

Un bo día Alfredo, o máis malo de todos os malos facendo o mal, ocorréuselle a brillante idea de
secuestrar a un bebé de familia rica, para pedir un rescate.
Ese mesmo día colleu súa furgoneta sen saber que os freos non funcionaban e precipitouse pola rúa abaixo a 100 Km por hora. Ao pisar o freo saltou o airbag e eschafouse contra unha casa. Nesa casa vivía a súa presa, Caquitón.Era un neno de dous anos que cando se asustaba facíase popó.
A nai de Caquitón chamábase Sesé, porque sempre que lle preguntaban algo contesetaba “Si,si”.
Esta muller tiña moi mal xenio, colleu a sarté e deulle ao pobre Alfredo con todas as súas forzas na cara. Cando a sartén impactou contra a cara de Alfredo sentiuse un forte “cataplán”. E a muller sentiuse doída pola perda da sartén nova.
Alfredo estivo tres meses no hospital, e tivo que pagar a casa, a multa de exceso de velocidade e, o máis importante, a SARTÉN.
Alfredo xurou que non se ía escapar, mais non había ser tan fácil.
Pero un día Caquitón escapouse da casa sen ser consciente de que en pouco tempo faríase popó.
Caquitón correu pola beirarrúa da súa casa, esvarou cunha tona de plátano, escapóuselle o cueiro e caeu de cu na cara de Alfredo, que pasaba por alí naquel mesmo instante. Caquitón levou tal susto que lle cagou na boca.
Alfredo, tras esta mala experiencia tívose que adicar a roubar gasolineiras. E sempre o pillan.
É que os malos nunca aprenden.

As pereiras

A Fanni...

Non lle gustaba estar soa. Ela atopábase todos os días coa súa única amizade en Remesar, o seu pobo, que eran os libros. Aos seus doce anos lía libros de medo e aventura. O lugar que máis lle gustaba e onde mellor se sentía chamábase Peneda Redonda.

Un día de primavera ela atopábase nese lugar, pero non tiña ganas de ler. Encontrábase soa e nin sequera os seus libros a podían axudar. Tiña ganas de chorar e non se sentía nada ben. Cando estaba a punto de marchar oíu un ruído e asustouse moito. Decidiu marchar , pero cando o ía facer apareceu un lobo. Ela, morta de medo, correu. Aínda que, antes de marchar puido observar que o lobo non intentaba facerlle mal.

Ao día seguinte armouse de valor e volveu ir ó seu lugar. Ese día tampouco se podía concentrar, pero non por tristeza, senón por unha mestura entre medo e curiosidade. Facíase de noite, e cando xa perdera a esperanza de volver ver a aquel lobo, apareceu. Ela quedou quieta, morta de medo, pero non marchou. O lobo achegouse e saltou, pero non lle fixo máis ca lambela.Ela, moi contenta, agarimouno.

Desde aquel día Fani foi todos os días alí, pero non só para ler, senón tamén para atoparse co seu amigo. Nin Fani nin o seu amigo se sentiron nunca máis sos.

Rubi

Era un neno fraco...

...que vivía en Orazo, unha aldea preto da Estrada. Tiña 15 anos e gustáballe moito xogar ao fútbol. Todos os días se levantaba ás 10 da mañá para ir a recoller a herba que segaba seu pai.
O seu pai nunca lle deixaba xogar cos seus compañeiros. Era un rapaz moi solitario e a súa roupa era toda vella e desgastada. Tiña unha irmá de 14 anos tamén moi solitaria e que ten que traballar moito.
Un día o rapaz escapou da casa e pasou días e días comendo herba do monte. De vez en cando comía landras como sobremesa.
Un día dentro dunha das landras que comeu apareceulle un bicho chamado Tomás.
O rapaz fíxose amigo do bicho, e por primeira vez sentiu que tiña un amigo.
O bicho era algo feo, pero o rapaz sabía mirar no interior.
O rapaz era bichosexual e namorouse do bicho.
Casounos unha perdiz chamada Tocallo.
De alí a catro anos o bicho morreu e ó rapaz deulle un infarto.
E esta tráxica historia rematou.

Ficticia

Hai dez anos...

...estaba eu na casa aburrido. Meu irmán díxome que fosemos xogar ó fútbol. Xogamos un pouco, pero logo aburrinme e deiteime no chan pensando qué podía facer.
Logo de moito pensar fun onda meu pai e pregunteille se podiamos ir á praia . El aceptou e collemos as cousas. Despois saímos cara a praia.
Chegamos sobre as tres e media da tarde e ó chegar meu irmán, miña nai e máis eu metémonos de cabeza na auga. Botamos una hora na auga.Ó saír comemos un bocadillo.
Despois fixemos un castelo na area. Un castelo que tiña catro torres, cunha cuncha a xeito de porta, e outras máis pequenas a modo de ventás.
Por último fomos un pouco á auga e despois marchamos. Chegamos á casa sobre as dez da noite.Ceamos e fun para cama.

Fame

A vida

Unha vez o meu avó contoume un conto, cando eu era pequeno. Non sei de onde o sacou, nin sequera sei se o sacou dun libro. Díxome: “Agora ti es meu neto e eu teu avó, e vouche contar este conto”.
Un home ía camiñando por un camiño. Gustáballe andar longos paseos e sempre cambiaba de rota.
Aquel día cruzou por unha ponte e entrou nun pobo que el non coñecía. Cando se deu de conta atopábase entre lápidas.
“Manuel Gutiérrez. Faleceu aos 12 anos de vida”, “Xosé Andúxar. Faleceu aos 10 anos de vida”...
O home quedouse pensando, todos morrían con menos de 15 anos, se cadra 16.
De alí a pouco cruzouse cun home e preguntoulle:
-Que terrible monstro é o que habita este pobo para que ninguén viva máis de 15 anos?
O home explicoulle que nese pobo había unha vella tradición:
-Cando alguén nace neste pobo regálaselle unha libreta. Nesa libreta anotará ao longo da súa vida os mellores momentos que tivo: o seu primeiro bico, canto durou, o seu fillo...Cando esa persoa morre, os seus familiares suman o tempo que duraron todas esas cousas, e póñeno na súa lápida, porque ese é realmente o tempo vivido.

Champion

O chu-chu do tren

Había unha vez un potriño de cor mel e de crins brancas coma a neve que estaba pacendo tranquilamente nun delicioso prado. O potriño xogaba con outros potros que había por alí. Un día, ao xogar tanto, despistouse saltando e correndo tras unha bolboreta e, cando saltou uns arbustos, decatouse de que caera na vía do tren.

De repente oiu un ruido que facía: chucu-chu, chucu-chu, chucu-chu… e o potriño, de tan asustado que estaba ao oír e ver esa máquina botouse a correr todo canto lle daban as súas pequenas patiñas. O tren andaba tras del facendo: piii, piii, piii…O potro correu e correu ata chegar a unha estación dunha vila moi fermosa chamada Moeche. Había alí uns homes que ao ver ó potro tan cansado collérono e entregárono ao alcalde. Este e o xuíz decidiron mandalo a un picadeiro que había alí porque o seu dono non apareceu e así mesmo darlle o nome de Chucu-Chu, pola aventura que lle acontecera. O potriño foi facéndose cada vez máis grande e fermoso pero tamén un pouco bravo e rebelde. O entrenador que o intentaba domar pensou que “Chucu-chu” nunca serviría para nada. E, tras moitas caídas dos xinetes que intentaban domalo e moita cavilación, decidiu mandalo ó matadeiro.

Á semana seguinte chegou un novo entrenador chamado Emilio, que quedou namorado da fermosura daquel cabalo e por un precio moi baixo decidiu compralo e intentar domalo. Eses homes pensaron que estaba un pouco tolo ao comprar a “Chucu-chu”. Emilio pouco a pouco, con moito amor e moita paciencia conseguiu facer de “Chucu-chu” un bo cabalo. Agora “Chucu-chu” corre como cando era un potriño polos montes e polos prados; pero con Emilio enriba do lombo, xa que fan carreiras de máis de 20 km. E ese é o cabalo co que estou aprendendo a galopar.

(Historia real contada polo meu entrenador Emilio)
Cabalo

A miña gata Trina

Eu tiña unha gata chamada Trina. Tíñalle moito cariño. Ela estivo conmigo dous anos. A súa morte foi moi tráxica, atropelouna un coche.

A miña familia e máis eu quedamos moi tristes porque a queríamos moito. Morreu en Xaneiro e cada vez que me acordo dela bótome a chorar. Lembro moitas cousas dela. Como facía polas mañás que empezaba a miañar ata que miña nai lle abría a porta. Subía coma un foguete as escaleiras ata o meu cuarto a despertarme tirándome do pelo e lambéndome a cara. Metíase conmigo na cama ó quentiño.

Tamén me acordo cando tivo os cinco gatiños. Ela sufriu moito, os gatiños os tiña na barriga mortos. Costoulle moito parilos. Precisou a nosa axuda. A miña nai axudáballe a sacar os gatiños cando xa tiñan a cabeciña de fóra. A miña irmá estaba aguantándoa e dándolle cariño. O veterinario pinchábaa para darlle forzas e contaba con ela morta porque ningunha gata sobrevivira esta situación. Sobre todo porque Trina era moi nova para ter gatiños. Un mes despois o veterinario voltou a visitala para sacarlle o tratamento que tivo despois do embarazo e tamén nos recomendou a súa esterilización. Finalmente estivo ben ata que morreu no accidente.

Aras

A feira da Barqueira

Na parroquia da Barqueira do Concello de Cerdido, celébrase a feira dende tempos inmemoriais.

A feira celebrábase sempre os días seis e dazasete de cada mes, se ben co paso do tempo o día dezasete deixa de celebrarse facéndoa só o día seis de cada mes. Era a feira da Barqueira , ó igual que outras da comarca, un lugar indicativo da economía local e comarcal xa que alí facíanse troques e todo o mundo viña a mercar ou vender productos das hortas, sendo o trato do gando (vacas, ovellas, porcos, etc…) o principal medio de vida das xentes da comarca. A última hora da tarde facíase o chamado paseo, onde as mozas e mozos, así como as parellas, disfrutaban del.

No mes de Novembro de 1991, nunha consulta feita polo Concello, os veciños acordaron que a feira do día seis pasara a celebrarse o primeiro domingo de cada mes, agás o mes de Xaneiro e Nadal que se segue celebrando o día 6 por ser festa nacional o día de Reis e o día da Constitución.

A data de hoxe a feira da Barqueira deixou de ser un referente da economía local, xa que as transacións son poucas. Non existe apenas gando e é a degustación e exaltación de productos típicos da zona o principal reclamo para que a xente acuda a ela.

Lobo

Os nenos no faiado

Había unha vez uns nenos que vivían nunha casa que era moi vella.
Un día quixeron ver o que había no faiado da casa e foron alí.
Busca que te busca, preguntou un neno:
-Que estamos buscando?
-Saberémolo cando o atopemos- contestoulle a nena.
O neno abreu unha caixa e...unha pantasma!
Eran dúas pantasmas que vivían na caixa.
-Ahhhh!- gritaron.
-Non vos asustedes-dixo un-Non vos imos facer mal.
Os nenos fixéronse amigos das pantasmas e todos os días ían ao faiado xogar con eles.
Pero un día foron de vacacións e díxolle o neno:
-Non sei que elixir, pero creo que vou ir.
Pasara o tempo e volveron á casa, subiron ao faiado e apareceron as pantasmas.

A nena pantasma

Había

Había un gatiño,
había tres cans
que tiñan mil ollos, catro pés e dúas mans.

Foron de paseo
os cans e o gato,
con dous pares de zapatos.
O gato gatiño
mercou un pastel
e todos os cans quéreno comer.

Volveron á casa.
Toparon un rato,
o gato comeuno , e os cans
lamberon o prato.

Chegou un marciano
nun prato voante,
que ía vestido moi ben elegante.

E todos dixeron:
–Que animal tan raro!
Ca fame que temos,
que tal se o comemos?

A amiga dos animais

Un Poema

Un poema é unha forma de expresarse
sen medo, sen tensarse.
É unha forma de mostrar os sentimentos,
con alegría, con lamentos.
Utilízase tamén para divertir,
con risas, sen finxir.
E, en ocasións, para namorar,
con flores e un cantar.
Un poema nunca vai dañar,
so vai gustar ou disgustar.

Serea

Por el

Por el chorei
cen noites e un día
ata comprender
que non me quería.

Intentei ser
o mellor que el posuía
ata comprender
que non o conseguiría.

Loitei por ter
un anaco da súa vida
ata comprender
que sempre se escaparía.

Cheguei a crer
que por el morrería
ata comprender
que o esquecería.

Miri

A soedade

A soedade é algo así
como buscar
e non saber con quen estar.

A soedade é algo así
como querer
e non saber chorar.

É ver a chuvia
descender sobre a rúa
e non entender o por que.

A soedade é a tristeza
no medio da tempestade.
É cando te sintes agobiado
e moi mal
e necesitas alguén por quen suspirar
e a quen amar.

É a tristeza de ser un e non máis.
A soedade...
A soedade...
A soedade...

Melva

Chuvia

A chuvia, a chuvia
a vexo, a vexo
na rúa, na rúa
cando saio
a pasear.

Eu collo o paraugas,
e abrocho o botón,
na rúa eu vexo
como cae o chaparrón.

Na rúa quedo para
ver o sol.

Nube

Chuvia

Chuvia de azul
chuvia de branco
que me empapa o pelo,
charcos de auga
que empapan
o meu brazo.

Tronos de auga
nubes de azul,
chuvias negras,
auga brillante.

O meu paraugas
mollado de auga,
tronos e chuvia
da cor do vento.

Azul

O Mar

Oh mar, oh mar!
mar de mares,
augas cristalinas.

Ti si que es bonito!
Ti si que es grande!
Oh mar, oh mar!

Barcos do porto,
faros dos mares.
Ti si que ris, mar mariño.
Que bonito es, mar!

Barco

O Mar

O mar é bonito
cando o vexo polo amancer.

O mar é bonito
cando o vexo polo atardecer.

O mar é bonito
porque podemos nadar nel.

O mar é bonito
porque saltan delfíns.

O mar é bonito
porque hai peixes.

O mar é bonito
porque veñen caracolas.

Como me gusta o mar!

Caracola

Lugar paradisíaco

O sol reloce.
O ceo azul quere imitar
o mar.
Pensas que queres saír e correr
á praia. Chegar.
Peixes e golfiños,
illas misteriosas con tesouros por descubrir.
En vez de estar aquí,
Esperando a que toque
a campaíña dourada,
para espertar e saír.
-Nena! Esperta! Atende!
Deixa de durmir!

A nena que soña

A tesoira independente

A miña veciña ten sete anos e chámase Martita. Soe levar o pelo solto, aínda que súa nai ás veces ponlle coletas. Pero unha vez chegou á miña casa con apenas catro pelos sobre a fronte. Cando lle preguntei qué lle pasara díxome que esvarara e caera enriba dunhas tesoiras moi fedellas que había na súa casa. As tesoiras estaban abertas e “tras”, ao caer Martita sobre elas, pecháronse e cortáronlle o pelo. Non fora culpa dela.

Uns días despois apareceu con outro corte no pantalón: “Menos mal que era un pantalón que non me gustaba e que xa mamá me tiña que comprar outro- dixo convencida- Estas tesoiras moi malas son, andan a cortarme todo”

Os días seguintes foi o pelo do can, unha división do libro de mates que se lle resistía, o pelo das monecas…”É unha tesoira moi independente”, dicía Marta cando lle berraba súa nai.

A véspera da voda da súa tía, Martita apareceu outra vez co pelo cortado, esta vez si que a fixera boa. Cando lle preguntei qué lle pasara contestoume “Desta, a tesoira independente si que se pasou”

O neno pobre

Os colgantes da Luz

Rose era una rapaza duns 18 anos. Vivía nunha vila mariñeira cos seus pais e a súa irmá pequena, que se chamaba Flor.
A Rose gustáballe moito ir á praia, e non só a nadar, senón tamén a ler. Cando non tiña clase sempre ía ler á praia e tamén a encontrarse cunha amiga súa. Aquela mañá, nada máis almorzar foi á praia cun libro, disposta a estar alí ata o mediodía.
-Ola, Rose!
-Ola, Chamamar. Trouxen o libro das Fadas da Luz. Seguimos lendo?
Rose non podía pensar que, escondida detrás dunha rocha estaba súa irmá Flor, que era unha curiosa. Flor quería saber por que Rose pasaba tanto tempo na praia.
Cando Rose marchou Flor pensou que era unha boa oportunidade para meterse nos soños e nos libros de fadas, e dirixiuse a Chamamar.
-Ola! Como te chamas? Eu chámome Flor e son a irmá de Rose. Teño un libro sobre sereas de Damas do Mar. Poderiamos lelo xuntas.
-Eu son Chamamar. Encantaríame ler contigo!
Flor púxose a ler:
“ Violeta colleulle o seu Colgante da Luz…”
-O Colgante da Luz serve para transformarse en fada, serea, Dama do Cristal…Sería marabilloso ter un.
-Pois mira, Flor, hai unha cova na que se entras podes atopar o que máis desexas. Poderían estar alí.
- Perfecto! Que tal se entraras nesa cova e estiveran os colgantes? Poderiamos ser coma as Damas da Luz…
-Aínda que estiveran, a porta está pechada…Anda, a Rose quedoulle o bolso! Pero…Flor, que fas? -Miro o que ten dentro…Aquí hai unha chave con forma de bolboreta e unha caixiña de cunchas…Terán algo que ver coa porta?
Dito e feito. Chamamar mergullouse e volveu axiña con dous colgantes de pedras preciosas. Colgaban de cadeíñas de prata e ouro que había na caixa. Un para cada unha.
Flor estaba moi orgullosa do seu colgante en forma de lúa e sempre ía á praia a nadar, claro está, transformada en serea. Un día, mentres nadaba, atopouse cun grupo que comezaran a falar entre elas. E nada máis vela…
-Ten un colgante da luz! Ten un colgante da luz! Sabes onde están o resto dos Colgantes da Luz? -Eu sei que un está no Cofre dos Desexos, e que é para unha moza chamada Rose, pero non sei, non sei…
Flor botou a correr para a casa. Tiña que dicirlle a Rose que andaban a buscar o colgante, pero cando chegou atopouse con que Rose sorría e levaba o colgante en forma de bolboreta colgado dunha cadeíña dourada.
-Sabes, Flor? Vou avisar a Chamamar e a despedirme dela- dixo Rose correndo cara a praia. Flor pensou “Esta Rose está tola , non pensa máis ca nos contos de fadas, e iso que xa ten 18 anos. Bah!”

Palabra

Castigo indiscriminado

A tronada xa se afasta.
A nai natureza mostrou o seu poder
fendendo a árbore como escarnio
para advertencia dos máis ousados.
No aire queda o cheiro a chamusco.
A bicicleta fiel, na lama tirada, sen reproches,
agarda que o seu paralizado amo a erga.
Dos salgueiros, as pingueiras van caendo
sobre a súa cabeza inmóbil.
O río vai cheo, marrón, embravecido.
A brétema baixa, anuncia a calma.
Humidade nos ósos e na alma,
cor gris no ceo e no pensamento.
A tronada xa se afasta pero el aínda treme.
-Non quero a túa luz, señora natureza.
Unha nai non atemoriza, calma;
non golpea, aloumiña.
Estou magoado por ti
e non permitirei que a ledicia entre en min.
Desprezo o teu Sol, “MAMÁ”.

¿Ou que?

O libro amigo

Naquela casa non había moita ledicia, pois o único neno que tiñan aqueles pais, estaba enfermo. Non é que fora moi grave a cousa, pero si que os seus pais estaban preocupados polo pequeño Xaquín.
Un bo día a nai de Xaquín tróuxolle un libro do mercado que se celebraba na praza daquel pobo. Cando llo deu ó neno, non lle fixo demasiada ilusión, pero en canto quedou só co libro, este cobrou vida, púxose dereito enriba da cama e dirixíndose a Xaquín –que estaba todo asustado- díxolle: “Non teñas medo, pois en só quero o teu amigo e voeche contar un conto para animarte un pouco”.
Así foron pasando os días entre conto e conto; historias maravillosas que lle contaba o libro. Cando o neno se quedaba durmido o libro colocábase só enriba da mesiña.
Os seus pais poideron observar como Xaquín ía recobrando a alegría co paso dos días. O neno contáballes que tiña un novo amigo, o cal dáballe moitos ánimos para recuperarse.
Manuel e Rosa, pensaban que o seu fillo tiña moita imaxinación, pero como eso funcionaba e o seu fillo milloraba co paso do tempo tampouco o querían desenganar de que era a súa imaxinación pois na habitación non había ninguén.
Ó cabo de puco tempo Xaquín ca curara, pero nos momentos que tiña libres, non deixaba de ir para a habitación a visitar ao seu amigo “o libro” para que este lle contara historias que tanto lle gustaban, e así pasar un bo rato.
Xaquín decatouse, que aparter dos seus amigos, tamén un libro podía ser un “amigo grande”

"O fraco da colina"

Os libros ¿meus amigos?

Bos días, chámome Brandon ¡bo! Pero iso non interesa agora. Eu o que quería era contarvos unha historia de “terror”.
Ocorre unha mañán calquera cando miña nai me desperta gritándome ¡Brandon que chegas tarde ao colexio!.Vestínme a toda présa, lavei a cara, peiteeime, almorcei e saín escopetado.

Dez minutos máis tarde toca o timbre e subo as escaleiras e atópome cos meus peores innimigos, ¡que nunca me deixan en paz! ¡Lengua!, que coa súa irmá ¡Lingua! e as compañeiras pixas da clase, vanme traumatizar ou algo parecido; ¡Matemáticas!:xa vou a cobrarche tío, que non son o teu psiquiatra, todo o ano contándome os teus problemas ¡Fai amigos chato!, Inglés: que non te entendo, vaite para o teu país e por favor... ¡non volvas! Plástica... ,: que non son Picasso pesado, pero o peor é Coñecemento do Medio, ¡tanto óso, tanto río tanta historia que a ninguén lle interesa!¡e mira que pesas!, vasme provocar unha reuma; Ed. Física... parece que tes un formiguillo no cu, que me fas estar movendome sempre .¡Frea chaval!

Pero... a pesar de todo, os libros son bos, sempre teñen sorpresas e son entretidas e enseñanche moitas cousas. Nunca dixes de ler e de estudar, é polo teu ben.

“O pato mareado”

Depende

Non sabía por que estaba alí. Ben, si o sabía: para un tratamento biolóxico dunha enfermidade autoinmune. O caso é que non sabía se era certo iso de que a sorte non vén, que hai que buscala. Tamén aquilo de que se queres estar san, tés que ser feliz. Porque se es feliz aumentan as túas defensas, e se aumentan as túas defensas, como é lóxico tés o corpo defendido incluso de enfermidades tan serias coma a que ela padece e outras que non merecen ser nomeadas, por arrepiantes e fatais.
Por suposto, se non tés ningún destes problemas tamén es máis FELIZ…e así sucesivamente.
Os libros de “autoaxuda” insisten en que, ante o mesmo problema, dúas persoas cun diferente enfoque da vida, senten e reaccionan de forma moi diferente: uns positivamente e outros negativamente. É dicir, que cadaquén ten a chave da súa felicidade.
-¡E un corno de vaca do país! (con perdón para os rumiantes).
Cada un sente e padece como a súa nai natureza lle da a entender, e como os seus xenes lle ditan. Seguramente algún científico dirá que tamén o que padece ten a culpa da súa herdanza…Falar non ten cancelas.
-¡Outro corno para eles! (sen perdón).
Eu quedo coa sabedoría popular reflectida nos refraneiros: “Uns nacen con estrela e outros estrelados” que actualizado sería: “Uns navegan por internet á procura de diversión e outros polo Océano Índico á procura do ATÚN".
-¿E quen é máis feliz dos dous? ¿Ti que dis?
-¡¡DEPENDE!!- contesta o enfermeiro.
-¿De que depende?
- ¡Home! Din que é máis pobre non o que menos ten, senón o que moito ambiciona.
-¡Cómenche os miolos, galeguiño! Pois eu diría que hoxe, venres pola tarde, seguro que che había gustar máis estar na túa casa ou nun ¿¿CONGRESO?? coma os médicos no canto de estarme chuzando a min. ¿Non si?
- Cala, que estou doente. Agora que sacaches o tema… bla, bla, bla…Pero ¡que lle vas facer!: A vida é así. ( Se xa o dicía eu: outro queimado que practica a autosuxestión para ir tirando).
-A túa, enfermeiriño, a túa. E dígocho desde o aprecio que che teño, que non é por nada. Xa sabes que a min non me gusta meterme na vida dos demais.
-Xa, xa. Ti tamén tés unha boa retranca. Non sei de onde es pero… desde logo, de Ponferrada non pasas.

“¿Ou que?”

Mergullada

Tanta envexa sufro
na miña alma
que fóra do corpo vai
para mergullarse no chan.

Como limacos no Pontigo
cando íbamos lavar
lles afurruscábamos cun pao
e se replegaban en sí

Esta alma que viviu
en ambiente de dulzura
alma que coa violencia
non levanta a súa testa.

Por máis que loita en cambiar
os modais verdulerís
medra cada vez máis
a desvergoña e maldá.

Esmeralda

Sentimento da miña alma

Oídeo ben os que me sucedades: Dende os quince anos, traballei para superar unha situación que o goberno nos creara coa súa tiranía, privándonos do medio de vida que tíñamos. Arrimei o ombro canto puiden para saír adiante e para que meu irmán adquirira un mínimo de coñecementos.

Cando el formou a súa propia familia e meus pais foron envellecendo, fun o home da casa.

Ca xubilación e o meu traballo, vivo independente pero cunha carencia grandísima de afecto, en función do meu interior que ten unhas demandas por riba do normal.

Tezo na miña soidade escenas que merecerían ser filmadas pola vida que os meus sonos lle imprimen.

Lin unha novela da Sª Lindo; trata o tema tal como eu o vivo(digo vivo, por dicir algo) pois vivir e loitar, como fixen para chegar aquí, sen carencias afectivas, que che turban a razón. Un doutor especializado, dixo que tiña a cabeza có mais privilexiado, nembargantes solo fan que poida durmir os tranquilizantes. Os desexos da proximidade dos que quero, que de momento non se poden resolver; non se mitigan para nada. Do único que to contenta e de que me inculcaran ese desexo tan grande de amor anque sexa inmolándome.

Esmeralda

Pedro da Capela

Pedro da Capela nacera no ano 1870 na Capela da Madalena da Vila de Arzúa e na mesma vila vivía dende entón. Home xusto e de principios Pedro nunca facía nada que fora anormal. Era un home relixioso e bo, polo que ninguén o quería mal. Certo día Pedro foi de pesca ó río Iso. Viu alí que un home que semellaba un peregrino parecía buscar algo preto dunha rocha no río. Pedro esqueceuno e seguiu ó seu. Xa era case media maña cando o peregrino tornou a aparecer, pero non era un peregrino. Era un inglés que cun papel na man buscaba algo no lugar. Pedro como persoa ben ensinada deulle os bos días. O home a súa vez cunha educación exquisita deulle tamén os bos días. Comezaron unha conversa na que comezaron a falar do que aquel home procuraba por alí. O home mirouno detidamente coma se non se decidise a falar. Pedro non porfiou. Logo de recoller as cousas e ter pescado tan so cinco troitas e un peixe, o home se lle achegou e dixo: -Non teño cartos para pagarche pero se me das o peixe para comer digoche o que estou a buscar nesta vila.
Pedro sopesou o negocio e como home relixioso deulle o peixe. Á noite seguinte cando Pedro xa case o esquecera sentíu un son que chegaba da palleira. Pedro baixou alí atopando ó home alí. O home pediulle desculpas a Pedro e seguidamente contoulle que era o que buscaba. Facía moitos anos un corsario logo de asaltar os barcos piratas berberiscos chegou cun gran tesouro a aqueles lugares. O capitán e dez mariñeiros levaran o ouro ata esa vila. Como o inglés tiña que tornar o seu país deulle o caderno co mapa e as instruccións a Pedro. A noite pasou e o día naceu cun fermoso sol, o inglés partira xa, e Pedro atopou o caderno que medio durmido meteu por dentro da camisa preto do peito. Pedro observou os debuxos e as palabras que alí aparecían. O primeiro, unha pedra erguida coma un dedo sinalando o ceo, e xunto a ilustración unha frase “Dende aquí o mosteiro dos cabaleiros que están a durmir”. Pedro meditou e acadou a resposta. A seguinte pista era unha frase moi ilustrativa “En fronte o Escudeiro de escudo gastado, mirando dende o león e a estrela, tras as letras da mensaxe. Alí atoparas o camiño ó lugar onde está o prezado ouro”. Pedro non atopaba a resposta, e só a atopou cando o cura da parroquia lle pedíu que oficiase de sacristan seu na misa que oficiaba tódolos anos na Capela da Madalena. Foi entón durante o oficio relixioso cando descubríu a resposta. Dous meses despois Pedro entregoulle o cura en segredo dous obxectos, un deles era unha fermosa cruz de prata, o outro unha cunca ouro con filigrana de prata e unha gran maxestosidade. Pero Pedro segundo o cura deixara un obxecto onde estivera todo o tesouro e que non se atrevera a coller. Un obxecto que tiña un pergamiño coas verbas “Daqueles Cabaleiros do Mar que unha vez nel navegaron. Espera o novo herdeiro, o dourado cabaleiro, que na súa man con honor o levará.”. O cura dicía: - Ese obxecto aínda está esperando a que alguén o colla, podes ser ti ou o teu fillo, e de seguro que os acadará moitas riquezas, e entregará dons que poucos homes poden acadar. Polo tanto homes coma nenos poden aínda tratar de buscalo, aínda que o caderno se perdeu, pois as pistas no conto dan unha boa indicación.

Adanamarth

Levantarme

Cando espertei era tarde.
A luz xa pasou pola miña ventá,
quizais volva mañá
pero as tebras impiden levantarme.

Mirámonos con ollos de medo
sen entendernos.
Cando só debemos querernos,
perdernos foi o noso credo.

Gústame como es
aínda que digan que non es para min.
Cústame moito non verte aquí
xuntos como antes.

Non pretendo de idea trocarte
pois o amor non se fai
nace, iso é o que hai,
pero non podo menos que amarte

Basta xa de chorar,
é hora de aceptarme
e nunca máis xulgarme.
É tempo de amar.

Sigma

Atopeima coa túa palabra

(A J.M.Álvarez Blázquez)

Por entender que o tempo flúe
entre a maltreita vía do desamparo,
quixen asestar un golpe ao sentimento
oculto nos recodos dun poema.

Alí reencontreime coa túa palabra
perdida en simulados labirintos;
e sentín que de súpeto amencía
unha aurora boreal no meu norte.

Vertiches azucre no meu fogón de fel,
ordenaches fíos na miña madeixa
dunha infinidade de albores enrarecidos;
e puiden achar o verbo azul dun mar en calma.

Nesa confluencia dos meus ríos,
o muíño de min fíxose torrente
naquel leito seco dos versos
que quixeron xogar un día a ser maiores.

Nacriscomag.

O tempo das aciñeiras

“Zugan da zuhaitzen denbora/ elkar maitatu ondoren”
“O tempo das árbores está en ti/ despois de amarnos”
Kirmen Uribe

O tempo das aciñeiras prendeu en ti
como prendeu a dor do acougo
no Sáhara e raxeira da miña ollada.

Eu traía, na rendición dos brazos ceibos,
a demora que cerca todos os invernos,
o cubismo excelso dun neno cego,
as camelias acendidas de canto nos falta.

Iso foron as orixes.
Logo non puidemos calcular a cruel parábola
dos murmurios masacrados (na última danza ritual).
Non volvemos atopar acubillo
na trincheira boreal da aurícula.
Nunca conseguimos que a lama dúctil (dos sublimes latexos)
vizosos paxaros enxendrase.

E aínda así, proclamo que o tempo das aciñeiras prendeu en ti
para que viñese o verso a descubrirnos
anteriores a todo humus,
eternos visitantes da translúcida pel do regreso.

(Porque...) Amar é apenas delatar os símbolos da entrega.
Crer en nosoutros, combatindo os aneis dos anos no cerne das aciñeiras.

Dedaleira

A historia do Augador

Dícese que fai moito tempo, na era mitolóxica, existían os gardiáns do Zodíaco. De entre todos eles estaba o Augador, o gardián de Acuario. A súa historia é tráxica.

Conta a lenda que unha vez o Augador paseaba pola beira dun río e colleu auga para encher o seu cántaro, como de costume. Cando dispúñase a encher a ánfora escoitou pasos detrás del. Cando se volveu, atopou a muller máis fermosa que coñecía. Os seus cabelos eran negros como a noite, de longa cabeleira. O seu rostro era como ver a Deus, posto que sentiu que estaba contemplando a unha deusa. Seguiuna camiño abaixo até que topou cunha fonte e alí volveu encher a ánfora e deulle de beber á fermosa muller. A muller bebeu e acto seguido el tamén. Ambos xuntaron as súas mans e riron, bicáronse, acariciáronse e o día parecía non ter fin. O río pronto estaría seco, xa que o traballo do Augador consistía en prover ó río de auga co seu cántaro, pero agora el estaba ocupado coa fermosa muller, desatendendo a súa labor. Chegou o atardecer e pronto escureceu e entón a muller empezou a trocar a súa face. O río secouse e ela confesoulle que era o espírito da auga. Rápido correron camiño arriba e topáronse coa fonte, da cal só caía un fío de auga, por onde ela meteuse e desapareceu todo rastro de auga da fonte. O Augador estivo toda a noite facendo esforzos inútiles para poder extraer auga daquela fonte. Desistiu e entón, todo ó seu redor quedou seco co paso do tempo. Os labradores morríanse de fame, porque as colleitas secábanse e tamén os animais por non poder beber.

O Augador volveuse frío como o xeo. A sensibilidade que amosara coa fermosa moza desapareceu coa fonte. Agora estaba máis seco co mesmo río. Entón cando as xentes daquel lugar suplicaban que volvera regar coa súa ánfora, el entre aquela multitude, pareceulle ver e escoitar a aquela ninfa do auga. Verte o teu cántaro, vérteo. El respondeu que non podía, xa que non había auga onde coller e logo baleirar nos campos. Confía en ti. Entón o Augador cando dispúñase a verter a ánfora baleira, dos seus ollos brotaron lágrimas, descoñecidas para el, e foi cando comprendeu que o auga que vertía era o seu choro tanto tempo retido, que ó caer ó chan floreceu todo ó seu redor. Volveron brotar flores, colleitas, saíu de novo a herba, e entón el riu vendo saír das súas lágrimas a figura da ninfa do auga.

Sigma

Unha nova vida

Cantas ganas tiña de verte
de abrazarte, de bicarte
de sentirte nos meus brazos
e do meu lado non alonxarte.

Pensaba en como serías
en como me mirarías
soñaba con que ese día
nunca o olvidaría.

Agora que te teño
e que formas parte da miña vida
con amor e agarimo
mímoche cada día.

Só lle pido a Deus
que non te alonxes do meu lado
que poida ver a túa sonrisa
que me alimenta a diario.

Quérote Noa, e sempre te querrei
enchíches a miña vida
como nunca o imaxinei
non me olvides, que a ti non te olvidarei.

Parrula

Bases do Concurso

ORGANIZA: Dinamizadora da Sociedade da Información en Ponteareas.

PARTICIPANTES: Toda a poboación interesada atendendo a tres grupos de idade:

* Poboación infantil: 0-14 anos.
* Poboación adulta: 15-59 anos.
* Maiores: Máis de 60 anos.

TEMA: A temática será libre, tendo en conta que os temas non poden ser ofensivos, violentos nin que conteñan trazas de índole sexual, tanto nos relatos curtos coma nos poemas que se presenten ao concurso.

CARACTERÍSTICAS DA OBRA: a linguaxe das obras será o galego, non excedendo o relato curto de 40 liñas pero cunha extensión mínima de 10 liñas. O poema será como mínimo de 10 versos e como máximo 20 versos de rima libre. As obras deberán estar escritas en Times New Roman, tamaño 12.

PRESENTACIÓN DAS OBRAS: As obras remitiranse ao seguinte enderezo andrea.ponteareas@dinamiza.sociedadedainformacion.eu para a súa posterior incorporación no blog “Exprésome na Rede”. No asunto se debe especificar: concurso “Exprésome na Rede” e no interior aparecerán os datos persoais do autor (nome, categoría na que participa, idade, enderezo, teléfono e enderezo de correo electrónico). Axuntarase o relato cun título e asinado cun pseudónimo. Cada participante poderá presentar un máximo de dúas obras (unha para verso e outra para prosa).

Non se publicarán as obras que non cumpran estas características.

PRAZO DE PRESENTACIÓN: Publicaranse todos aqueles relatos recibidos dende o 9 até o día 31 de maio. As obras serán orixinais e non poden ter sido publicadas con anterioridade en ningún outro medio ou soporte.

PREMIOS: Estableceranse tres premios para cada categoría consistente en material de oficina, libros ou material da Rede de Dinamización
O xurado pode declarar deserto algún premio se o considera oportuno.
O fallo do xurado publicarase neste blog antes do día 15 xuño.

XURADO: O xurado estará integrado por Angeles Fernández Lago, coordinadora do CIM (Centro de Información a Muller) de Ponteareas, Alberto Novoa Iglesias, Concelleiro de Novas Tecnoloxías do Concello de Ponteareas, e Andrés Sampedro Fernández Concelleiro de Cultura do Concello de Ponteareas.

NOTA: A participación no Certame implica a aceptación das bases e das decisións adoptadas polo xurado.